سوره النبأ
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه استو مهربانىاش هميشگى.
إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفازاً
31بىترديد براى پرهيزكاران پيروزى و كاميابى است.
حَدائِقَ وَ أَعْناباً
32باغهايى [سرسبز و خرم] و انواع انگورها
وَ كَواعِبَ أَتْراباً
33و دخترانى نو رسيده و هم سن
وَ كَأْساً دِهاقاً
34و جامهايى لبريز [از باده طهور]
لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ لا كِذَّاباً
35در آنجا نه سخن بيهودهاى مىشنوند و نه دروغ و تكذيبى.
جَزاءً مِنْ رَبِّكَ عَطاءً حِساباً
36[اين] پاداشى كافى و به اندازه از سوى پروردگار توست.
رَبِّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُمَا الرَّحْمٰنِ لا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطاباً
37همان پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آنهاست، آن مهربانى كه هيچ كس را اختيار چون و چراى با او نيست.
يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَ الْمَلائِكَةُ صَفًّا لا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمٰنُ وَ قالَ صَواباً
38روزى كه روح و فرشتگان در يك صف مىايستند و سخن نمىگويند مگر كسى كه [خداى] رحمان به او اجازه دهد و سخن حق و درست گويد.
ذٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شاءَ اتَّخَذَ إِليٰ رَبِّهِ مَآباً
39آن [روز] روز حق است، پس هركه بخواهد راه بازگشتى به سوى پروردگارش برگزيند؛
إِنَّا أَنْذَرْناكُمْ عَذاباً قَرِيباً يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ يَداهُ وَ يَقُولُ الْكافِرُ يا لَيْتَنِي كُنْتُ تُراباً
40ما شما را از عذابى نزديك هشدار داديم، روزى كه آدم آنچه را [از خير و شر] پيش فرستاده است بنگرد و كافر گويد: اى كاش من خاك بودم [و موجودى مكلف آفريده نمىشدم تا چنين روز سختى را ببينم!]
سوره الشمس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ سوگند به خورشيد و گسترش روشنىاش
وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها
2و به ماه هنگامى كه از پى آن برآيد
وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها
3و به روزچون خورشيد را به خوبى آشكار كند
وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها
4و به شب هنگامى كه خورشيد را فرو پوشد
وَ السَّماءِ وَ ما بَناها
5و به آسمان و آنكه آن را بنا كرد
وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها
6و به زمين و آنكه آن را گستراند
وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها
7و به نفس و آنكه آن را درست و نيكو نمود،
فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها
8پس بزهكارى و پرهيزكارىاش را به او الهام كرد.
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها
9بىترديد كسى كه نفس را [از آلودگى پاك كرد و] رشد داد، رستگار شد.
وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها
10و كسى كه آن را [به آلودگىها و امور بازدارنده از رشد] بيالود [از رحمت حق] نوميد شد.
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها
11قوم ثمود به سبب سركشى و طغيانش [پيامبرشان را] تكذيب كرد،
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها
12زمانى كه بدبختترينشان بهپا خاست.
فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها
13پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذاريد]
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها
14ولى به تكذيب او برخاستند و ناقه را پى كردند، و در نتيجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختى بر آنان فرو ريخت و همه قوم را با خاك يكسان و برابر ساخت؛
وَ لا يَخافُ عُقْباها
15و خدا از سرانجام آن كار [كه نابودى ستمكاران است] پروايى ندارد.